Wanneer de derdejaars gaan lezen klets ik even met K. Hij is net een paar dagen geleden ingestroomd op onze school. Ik ben benieuwd wat voor boekjes hij thuis al leest. Hij fluistert me toe dat hij Zilvertand leest, een deel van de Dolfje Weerwolfje reeks. “Maar vind je de boekjes hier dan niet saai?” vraag ik. “We kunnen ook een boek uit de bibliotheek boven halen”, stel ik voor. Dat mag niet.” zegt hij zachtjes. Om het spannend te houden ga ik ook fluisteren. “Kom mee joh, ik ben toch bij je.” Samen sluipen we de klas uit en de hal van de school door.
Overal, in alle lokalen, wordt er nu gelezen. De bibliotheek hebben we daardoor nu even voor onszelf. Opgetogen kijkt K. langs alle rijen boeken die staan opgesteld. Af en toe neemt hij een boek van de plank om het in te kijken. “Mag deze? En deze? Of dit boek?” Pas na een tiental vragen van zijn kant en evenveel bevestigingen van mijn kant begrijpt hij dat hij echt helemaal zelf een boek uit mag kiezen. Een paar kanshebbers bekijkt hij van binnen en bestempelt hij als ‘te moeilijk’ of ‘niet zo leuk’. Uiteindelijk kiest hij voor Guinness World Records 2006. Wel een heel groot boek om onder je trui te verstoppen.
Zo komt het dat ik een minuutje later met een groot boek onder míjn trui samen met K. weer terugkeer in de klas. De leerkracht ziet natuurlijk meteen dat er wat aan de hand is. “Waar zijn jullie geweest en wat hebben jullie daar?” Geschrokken kijkt K. me aan als ik het boek onder mijn trui vandaan haal om aan zijn juf te laten zien. Wat nu? Gelukkig begint de juf meteen te lachen. “Waarom verstoppen jullie nu zo’n mooi boek? Wil je er een stukje uit voorlezen K. of houd je het eerst nog even voor jezelf?” K. houdt het bij het laatste maar hij straalt helemaal.
Wat ontzettend zonde dat zijn vorige juf dit gezicht niet heeft kunnen zien. Hoe is het mogelijk dat een kind zijn leesplezier geheim moet houden omdat het niet past binnen de regels en verwachtingen van een school.
Zijn er dan helemaal geen kinderen op ‘mijn’ school nu die hun leesplezier nog niet hebben ontdekt? Zeker wel. Regelmatig moeten wij als collega’s elkaar ervan overtuigen dat leesplezier de grootste motivatie voor het (beter) leren lezen is. Vaak houden we als leerkrachten graag de controle over het oefenen met lezen en de boekjes die daarbij zouden passen. Dankzij een collega met een eigen bedrijfje (de leesdetectives) hebben wij een prachtig ingerichte bibliotheek. Allerlei leesmonsters geven de verschillende genres aan. Ik neem M. die met een boekje ‘de boot is vol’ op de gang loopt het boekje af om samen naar de bieb te gaan. Ook van hem weet ik zeker dat zijn leesniveau en interesses heel ergens anders liggen dan bij een AVI-boekje. Hij kiest een boek van de Grijze Jager uit.
Houdt hij ook iets geheim? Jawel… Twee dagen later is er geen enkel deel van de Grijze Jager meer te vinden in de bieb. Na een tijdje speuren vind ik alle exemplaren in het laatje van M. Hij wil zeker weten dat hij wanneer hij deel 1 uit heeft meteen met deel 2 verder kan gaan.
Ook thuis ontdekte ik eens een leesgeheim. Mijn zoontje van 6 kwam een week lang elke avond uit bed omdat hij zo bang wass. Hij kon (of wilde) me niet vertellen waarom. Opeens, na een paar dagen, bij een glas warme melk kwam het hoge woord eruit: “Ik ben bang dat Voldemort ergens rondloopt.” Had zijn broer hem bang gemaakt? Had mijn man met hem een Harry Potter film gekeken? Nee hoor, ik las elke avond op zijn verzoek voor uit het veel te oubollige Pinkeltje en wat deed hij wanneer ik naar beneden was gegaan? Dan haalde hij een exemplaar van Harry Potter en de steen der wijzen onder zijn kussen vandaan om daar zelf in te lezen! Maar toen het al te spannend werd was zijn leesplezier wel wat vergald. Samen hebben we toen besloten om het boek uit te lezen in de middagen lekker tegen elkaar aan op de bank. Zo voelde het griezelen een stuk veiliger.
Geef kinderen eens wat meer de vrije hand in het kiezen van een boek. Leesplezier en leesniveau gaan dan hand in hand vooruit. Let op: dit geldt voor alle kinderen! #hoogbegaafd#leesplezier
